یک دادگاه در کلن آلمان ختنه پسران در کودکی را ممنوع و مجرمانه دانسته است. قضات دادگاه می‌گویند فرد تنها در سن بلوغ می‌تواند برای این کار تصمیم بگیرد. از نظر قضات این دادگاه، ختنه به طور کلی جرم است و آن را نمی‌توان با موافقت والدین توجیه کرد، زیرا منطبق با منافع کودکان نیست. طبق معمول جریانات مذهبی با مغایر دانستن چنین احکامی با منافع مذهبیشان وارد عمل شدند. نهادهای یهودیان و مسلمانان آلمان نسبت به این حکم شدیدا اعتراض کرده‌اند. آنها مدعی هستند که چنین حکمی باعث از بین رفتن حق والدین بر فرزندان و نادیده گرفتن قوانین دینی است.
ختنه تا آنجا که مشخص است، در مردان باعث افزایش میل جنسی و لذت در سکس می شود. به این شکل که با از بین رفتن ارضای زودرس فرد، طول عمل سکس افزایش پیدا می کند . اما در زنان، ختنه یک نقص عضو و از بین بردن لذت سکس در فرد می شود که در بیشتر کشورهای غیر اسلامی غیرقانونی و جرم است. متاسفانه ختنه زنان در ایران بصورت محدود همچنان ادامه دارد.
امروز چهارشنبه در نتیجه غرق شدن یک کشتی حامل ۱۵۰ پناهجو در اقیانوس هند، یک نفر کشته و ۱۲۵ نفر دیگر نجات یافتند. منابع رسمی در استرالیا گفته اند که جست و جو برای یافتن حدود بیست تن دیگر از سرنشینان این کشتی ادامه دارد. غالب سرنشنینان این کشتی را پناهجویان افغان تشکیل داده اند. حدود یک هفته پیش نیز یک کشتی دیگر حامل پناهجویان که از اندونزی عازم استرالیا بود غرق شد که در نتیجه آن نود تن از سرنشینان کشتی جان خود را از دست دادند.
این تراژدی هولناک جامعه قرن ۲۱ است که انسانی برای فرار از غرق شدن در فلاکتهای زندگی پر مشقت به اصطلاح میهن پور گوهر خود تلاش می کند تا کشوری دیگر را برای کمی زندگی بهتر انتخاب کند و با وضعیتی ضد انسانی و به شدت ظالمانه مسیری را طی می کند اما به یکباره موجهای دریا هستند که او را در خود فرو می برند. کم نیست این دست اخبار غرق شدنها و این داستان همچنان ادامه دارد…
البته تیتر این پست شاید مستقیما همانی نباشد که منظورم است. یعنی یک پاسخ نباشد. اما دوست داشتم به عنوان پاسخ به یک نیاز اساسی در این دوره از تاریخ مبارزه طبقاتی در ایران، سعی کنم تا در مورد یک نیاز اساسی جامعه امروز ایران نظراتم را در مورد تشکلیابی توده کارگران و مخصوصا جوانان بطور خلاصه بیان کنم.
گفتم که نگارش این پست بر می گردد به نیاز طبقه کارگر به تشکل یابی و در اینجا موضوع بحث من مربوط می شود به موقعیت جوانان. جوانان به عنوان یک نیروی عظیم در جامعه ایران، نیمی از این جامعه را تشکیل می دهند. نیرویی که بنا به آمار و ارقام خوده رژیم اسلامی، دارد نرخ بیکاری نزدیک به ۳۰ درصد را تجربه می کند.
نرخ بیکاری ۳۰ درصد برای جامعه ۷۵ میلیونی ایران رقمی بسیار سنگینتر از آن چیزی است که تصور می شود. رژیم اسلامی و کلا بورژوازی ایران هم تلاش دارد تا جوری القا کند که گویی از میان یک جامعه ۷۵ میلونی، بیکاری ۳۰ درصدی چندان هم سنگین نیست. اما با یک حساب سرانگشتی می توان نتیجه گرفت که این ۳۰ درصد از جامعه ایران که خود می تواند سرپرست یا کمک سرپرست ۳۰ درصد از خانوارهای ایرانی باشد رقم سنگینی است. با این احتساب می توان فهمید که اکنون نزدیک به ۲۵ میلیون ایرانی از معضل بیکاری رنج می برد. این ۲۵ میلیون را البته باید تقسیم بر آن بخش از جامعه کرد که نیروی کار است. یعنی چیزی حدود ۴۰ میلیون نیروی کار. می بینید که رقم بیکاری واقعا سنگین است.
حتی اگر این آمار و ارقام هم نبود با یک نگاه ساده به جامعه ایران می توانید بفهمید که علاوه بر گرانی سرسام آور، بیکاری دارد کمر مردم و جوانان را می شکند. طبیعتا در چنین شرایطی مردم نمی توانند احساس آسودگی کنند، وضعيت آنها طوری نيست که يک نفر يا تمامشان بتوانند آنطور که شايسته انسان است، فکر و احساس و زندگی کنند. در نتیجه بار سنگین معضل بیکاری بر دوششان سنگینی می کند و آمار تاسف آور بیکاری در کنار آمار اعتیاد به مشروبات الکلی و مواد مخدر و جرم و جنایت فقط نشاندهنده وضعیت به غایت ضد انسانی است که بر مردم و مخصوصا جوانان ایران تحمیل می شود.
بنابراين جوانان (البته منظورم کل طبقه کارگر است اما در اینجا مشخصا در مورد نیروی قدرمتندتر طبقه کارگر یعنی جوانان صحبت می کنم) ناچارند بکوشند که از اين شرايط وحشيانه رهايی يابند و موقعيتی بهتر و انسانی‌تر برای خود بدست آورند. پس آنها بدون حمله به منافع بورژوازی، که همانا استثمار و بیکاری و فقر است، قادر به انجام اين کار نخواهند بود.
کلید حمله به منافع بورژوازی نیز، تشکل یابی است. در این مورد بیشتر خواهم نوشت.
مرحله اول دادگاه بین المللی ایران تریبونال بالاخره بعد از مدتها تلاش و پیگیری ۱۸ تا ۲۲ ژوئن در لندن برگزار شد و قرار است مرحله دوم ان نیز در اکتبر در شهر لاهه برگزار شود. این دادگاه که با تلاش دها نفر از فعلان سیاسی، حقوق بشر و وکلای بین الملیی برگزار شد، تلاش دارد تا به بررسی قتل عام هزاران زندانی سیاسی که در دهه ۶۰ و بخصوص تابستان ۶۷ توسط رژیم جمهوری اسلامی در دادگاهای چند دقیقه ای و بدون وکیل مدافع و امکان دفاع حکم اعدام گرفتند و این حکم در موردشان اجرا شد بپردازد.
در خلال دهه ۶۰ بیش از ۲۵ هزار زندانی سیاسی در زندانهای رژیم جمهوری اسلامی اعدام شدند که تنها در تابستان ۶۷ بیش از ۴ هزار نفر در یک نسل کشی اعدام شدند. اکنون دادگان ایران تریبونال برگزار می شود تا این جنایت از لحاظ حقوق مورد بررسی قرار گیرد و توجه جهانیان را به آنچه که در ایران می گذرد بیش از پیش جلب کند.
ویدیو زیر مربوط به برگزاری این دادگاه در شهر لندن است. تلویزیون من و تو۱ نیز در اقدامی بجا، گزارشی از این دادگاه به همراه مصاحبه با ایرج مصداقی را از برنامه من و تو پلاس پخس کرد و روز بعد نیز (امروز) مجددا در همین برنامه با دو تن از اقوام چند زندانی سیاسی اعدام شده مصاحبه کرد. برنامه اول / برنامه دوم هر دو برنامه را می توانید داونلود کنید.
«غار کرفتو یکی از زیباترین غارهای باستانی ایران و قدیمیترین سکونت گاه بشر در ایران»
.
هنر پیش تاریخی، با زندگی شکارچیان و چوپان هایی که آن را خلق کردند، در ارتباط مستقیم است. هنری است طبیعی، که بیش از همه چیز می توان آن را هنر فضای باز به حساب آورد. میلیون ها جایگاه هنر صخره ای در سراسر جهان شاهدی بر خلاقیت بشر در دورانی است که بیش از ۱۰ هزاره به اعماق ماقبل تاریخ باز می گردد. این هنر شامل حکاکیها و در مقیاس کوچکتر (احتمالا به دلیل از بین رفتن سریعتر) طراحی ها و نقاشیهایی است که بر سطوح مختلف بسته به منطقه و در تطابق با ویژگی زمین شناسی شان، قرار دارند. این سطوح می توانند تخته سنگهای منفرد یا مناطق صخره ای (منطقه پوشیده از تخته سنگها)، صخره های تخت یا سطوح سلیکاتی سرخ رنگ، قسمتهای برآمده کوهها یا دیوارهای پناهگاههای صخره ای باشند. در مقایسه با این فراوانی هنر صخره ای در جایگاههای فضای باز، نمونه های داخل غارها بسیار اندک هستند.
در این مورد، غار کرفتو در استان کردستان و غار میرملاس در استان لرستان نمونه های بسیار برجسته از هنر پیش از تاریخ در ایران هستند که اولی، عنوان نخستین سکونتگاه بشر در حوزه جغرافیایی ایران را نیز یدک می کشد. غار که از هنر مندی انسان و طبیعت برای خودنمایی استفاده می کند، دارای طبقاتی است که برای سکونت انسان در دل صخره تراشیده شده است و موجب پدید آمدن سه طبقه مسکونی به همراه دالانها و اتاقهایی شده است که به مرور زمان چند اتاق و ظاهرا طبقه از بین رفته اند. بر روی این دالانها و اتاقها نقشهای فراوانی از انسانهای بالدار، اسب و سوار، دست، گوزن، بز کوهی و نمادهای باستانی به چشم می خورد.
غار کرفتو در طی دورانهای مختلفی مورد سکونت بشر بوده است. از دوران پیش از تاریخ که وجود نقشهای گوزن آن را تایید می کند تا دوران اشکانی و ساسانی و بعد از اسلام. معبد واقع در طبقه سوم مهمترین قسمت مسکونی غار است که در عصر سلوکیان بوجود آمده است. کتیبه سر در این معبد آن را با نام معبد هراکلیوس معرفی می کند. وجود محراب مغولی در طبقه دوم غار تاییدی بر زندگی در دوران مغولان و وجود ظروف سفالین دوره های ایلخانی و سلجوقی موید زندگی انسان در این دورانها در این غار است.
در جنوب غار کرفتو غاری کوچک با نام کانی میکائیل وجود دارد که در زبان محلی با نام کونه کم تیاره مشهور است. بعد از بررسیهای باستان شناسی که در این غار صورت گرفت، کشف اولین جوانه های گیاهی غیر وحشی در این غار، آن را به عنوان قدیمیترین سکونت گاه بشر در ایران معرفی کرد. (متاسفانه منبع اینترنتی مناسبی برای مطالعه بیشتر در دسترس نیست. امیدوارم در فرصتی مناسب بتوانم مطالب منتشر شده در نشریات باستان شناسی را مجددا تایپ و منتشر کنم.)
غار کرفتو طبق تقسیمات کشوری در ۷۶ کیلومتری شمال شرق شهرستان دیواندره در استان کردستان قرار دارد. طی چند هفته گذشته این شانس را بدست آوردم تا بعد از ۸ سال مجددا از غار کرفتو بازدید کنم و تصاویری از نقاشیهای زیبای این غار تهیه کنم. البته بخاطر استفاده از یک دوربین معمولی، تصاویر خیلی خوب نیستند اما گویا هستند.
متاسفانه غار کرفتو به دلیل بی توجهی و سهل انگاری بسیاری از بازدید کنندگان به شدت مورد تخریب قرار گرفته است. نوشتن یادگاری با اسپریهای رنگی بر روی دیوارهای غار زیبایی اش را از بن برده و بخصوص وجود این رنگها بر روی نقوش، باعث شده عملا بررسی بسیاری از نقوش غار کرفتو امکان پذیر نباشد.
ویژگی هنر پیش تاریخی غارها به این دلیل است که دقیقا در محل سکونت ایجاد شده اند. تماشای هنر انسان پیش تاریخی در جایی که زندگی می کرد، در همان دالانها و اتاقها بسیار شگفت انگیز است و تخیل قوی می تواند آدمی را به دنیایی زیبا و خیره کننده ببرد. در ادامه تصاویری از غار کرفتو و هنر پیش تاریخی آن می بینید.
.
+ بعد از انتشار: تصمیم گرفتم وبلاگ دیگری برای عکسهایم آماده کنم تا هم تصاویر در اندازه ای بزرگتر منتشر شود و هم برچسب کپی رایت نیز بر روی عکسها قرار گیرد. (تا کنون بارها از عکسها و ویدیوهایم در سایتها و تلویزیونهای مختلف استفاده شده اما هیچ اشاره ای به منبع آنها نشده) تا چند روز دیگر این کار انجام می دهم و همه عکسها را منتشر می دهم.
البته تیتر این پست شاید مستقیما همانی نباشد که منظورم است. یعنی یک پاسخ نباشد. اما دوست داشتم به عنوان پاسخ به یک نیاز اساسی در این دوره از تاریخ مبارزه طبقاتی در ایران، سعی کنم تا در مورد یک نیاز اساسی جامعه امروز ایران نظراتم را در مورد تشکلیابی توده کارگران و مخصوصا جوانان بطور خلاصه بیان کنم.
دروازه‌های سپیده‌دم 